สุภาษิต-คำพังเพยล้านนาไทย ตอน ๒
๑.กล้าล้ำจ้างต๋าย อายล้ำจ้างต้าว
( กล้านักมักตาย อายนักมักล้ม)
๒.กินหื้อปอต้อง หย้องหื้อปอตั๋ว
(กินให้พอท้อง แต่งให้พอตัว)
๓.กินนักหื้อเต้าป๋ายก้อย กิ๋นน้อยหื้อเต้าหัวแม่มือ
(กินมากให้เท่านิ้วก้อย กินน้อยให้เท่าหัวแม่มือ)
๔.เก็บผักหื้อเอาตึงเคือ เก็บมะเขือหื้อเอาตึงขวั้น
(เก็บผักให้เอาทั้งเครือ เก็บมะเขือให้เอาทั้งขั้ว)
๕.แก่นต๋าตั๋วควักออก เอามะกอกเข้ายัด
(ลูกตาตนควักออก เอามะกอกใส่แทน)
๖.ของกิ๋นลำอยู่ที่คนมัก ความฮักอยู่ตี้ความเปิงใจ๋
(ของอร่อยอยู่ที่ผู้ชอบ ความรักอยู่ที่ผู้พอใจ)
๗.ขี้โลภปันเสีย ขี้เหลือปันได้
(คนขี้โลภมักเสีย คนเอื้อเฟื้อมักได้)
๘.คนง่าวผ่าไม้ตางต๋า คนมีผะญ๋าผ่าไม้โล่งป้อง
(คนโง่ผ่าไม้ทางข้อตา คนมีปัญญาผ่าไม้ตามยาว)
๙.คนหล๊วกก๊าไก้ คนใบ้ก๊าไก๋
(คนฉลาดค้าขายใกล้ คนฉลาดค้าขายไกล)
๑๐.จะนั่งหื้อผ่อตี้ จะหนีหื้อผ่อก้น
(ก่อนจะนั่งให้ดูที่ ก่อนจะลุกหนีให้ดูก้น)
๑๑.ดอกกำลังจี๋ อย่าไปตี๋ให้มันบาน
(ดอกไม่ทันแย้ม อย่าคลี่ให้บาน)
๑๒.ตกต่าเปิ้นดีไคร่หัว ตกต่าตัวเป๋นดีไคร่ไห้
(ถึงทีเขาอยากหัวเราะ ถึงทีตัวเองอยากร้องไห้)
๑๓.ตุ๊กอย่าไปหนี มีอย่าไปอวด
(เมื่อมีความทุกข์อย่าหนี เมื่อมั่งมีอย่าอวด)
๑๔.แป๋งผิดไปถึงลูก แป๋งถูกไปถึงหลาน
(ทำผิดติดไปถึงลูก ทำถูกต้องสนองถึงหลาน)
๑๕.ไปเมืองบนหันคนขี่จ้าง ไปเมืองเมืองล่างหันจ้างขี่คน
(ไปเมืองบนเห็นคนขี่ช้าง ไปเมืองล่างเห็นช้างขี่คน)
๑๖.พริกมีบ้านเหนือ เกลื๋อมีบ้านใต้
(พริกมีบ้านเหนือ เกลือมีบ้านใต้)
๑๗.มารบ่มี บารมีบ่แก่
(ถ้าปราศจากมาร บารมีก็ไม่แก่กล้า)
๑๘.เยี้ยะก๋านเมื่อตอน ดีกว่านอนวันค่ำ
(ทำงานเวลาเที่ยงวัน ดีกว่าเลี่ยงไปนอนทั้งวัน)
๑๙.หมาหลวง ก๊านหมาหลาย
(หมาตัวใหญ่ตัวเดียว แพ้หมาตัวเล็กหลายตัว)
